Bazı aileler bir çocuktan fazla çocuk sahibi olmak istemeyebilirler. Bu bazen, bilinçli bir aile planlaması sonucu, bazen sağlık durumlarının elverişsizliği ya da ekonomik sebeplerden dolayı oluşur.
“Tek çocuklu” ailelerin genelde sosyo-ekonomik koşulları üst düzeyde olan aileler oldukları, özellikle ülkemizde sosyo-ekonomik koşulların bozulmasıyla çocuk sayısının arttığı da bir gerçektir.
Günümüzde ebeveynlerin ve öğretmenlerin çocuklarla ilgili endişe duydukları konuların başında hiperaktivite ve dikkat eksikliği geliyor. Ancak yetişkinler tarafından göz ardı edilebilen ve en az hiperaktivite ve dikkat eksikliği kadar hassasiyet gösterilmesi gereken başka bir konu var: “Çocukların asosyal davranışları”.
Cinsel eğitim evde yani doğal bir ortamda başlar. Her çocuk cinselliği ile doğar; cinsel kimliğini ise anne ve babası tarafından kazanır. Cinsel dürtü yeme, içme gibi bir dürtüdür. Diğer ihtiyaçlar gibi bu ihtiyacın da karşılanması gerekmektedir.
Çocuğun sosyal gelişmesi sürecinde geliştirdiği kişilik, en yakın çevresi, yani anne – baba, kardeşler ve ev içinde yaşayan diğer aile üyeleriyle yakından ilişkilidir. Bu çevrenin çocuğa gösterdiği olumlu ve olumsuz tepkiler, çocuğun kişiliğinin gelişmesinde önemli rol oynar. Söylediklerine aldırış edilmeyen, fikrini belirtmeyen veya belirttiği zaman sürekli eleştirilen veya sürekli düzeltilen çocuk haliyle suskun, içine kapanık ve güvensiz veya huysuz ve saldırgan olabilir.
Karanlık korkusu, çocukluk döneminde görülen korkuların en yaygınlarından biridir. Sadece anne ve babaya zor geceler yaşatmakla kalmaz, çocuğu da ne yapacağını bilemediği bir duruma sokar.
Her insan yaşamı boyunca korku hissini zaman zaman yaşar. Çocuklar için de korku gelişimlerinin bir parçasıdır. Birçok korku çeşidi geçicidir, gelişimle ilgilidir. Çocukların kendilerini tehdit eden uyaranlara gösterdikleri normal tepkilerdir.
Yaşamın günlük akışında ailelerin sıklıkla karşılaştıkları zorluklarının başında ”disiplin” gelmektedir. Anne-babalar çocuklarını eğitirken neleri yapıp neleri yapmamaları konusunda sık sık belirsizlik yaşarlar.
Disiplin, kişilerin içinde yaşadıkları topluluğun genel düşünce ve davranışlarına uymalarını sağlamak amacıyla alınan önlemlerin tümü olarak tanımlanabilir.
Disiplin; çocuğa hayatın kurallarını öğretmektir, onun kişiliğini ezmek değildir. Disiplin; çocuğu sağlıklı ve dengeli bir şekilde yetişkinliğe hazırlamaktır.
Kişiler arası başarılı ilişkilerin temeli, ev ortamında atılır.
Burada anne baba tutumlarının çok önemli bir rolü vardır. Anne ve babanın değişik tutum ve davranışları, çocukların çevreyle iletişimlerinde belirleyici bir rol oynar. Genellikle anne babalar çocuklarına karşı olumlu ve sevecen yaklaştıklarında, çocukların da arkadaşları ve çevreleri ile aynı biçimde ilişki kurdukları bilinmektedir.
İletişim becerileri gelişmiş çocukların aile ilişkilerine bakıldığında,
Çocuğa ve çocukluğa ait olduğunu varsaydığımız oyunun, ebeveynlikte ve ebeveyn-çocuk ilişkisindeki yerine önem veren bu yaklaşım, ”oyuncu ebeveynlik” sayesinde ebeveyne, çocuğun dünyasına katılmayı, çocukla bağlanma üzerine odaklanmayı, birlikte kikirdemeyi, oyunda çocuğun yönlendirmesine güvenmeyi ve bazen de rolleri değiş tokuş etmeyi öneriyor.
Bu yaklaşımda ilk adım, yalnız hisseden veya kendini yatıştırma zorluğu çeken çocuğunu anne babanın tanımasından geçiyor.
Çocuklar daha bebeklik çağında, yetişkinlerle ilişkilerinde “hayır “ sözcüğünü Ve “olmaz” sözcüklerini, “peki” ve “evet” den daha çok kullanırlar. Söz dinlememe, hemen her anne – babanın yakındığı bir konudur. Bebek, “istemem” sözcüğünü dille anlatamadığı zaman, başı ve elleriyle ifade eder.
Bu davranış bebek için bir denemedir. Nasıl bir tepkiyle karşılaşacağını gözlemler. Söz dinlemek yada dinlememek onun yeni keşfettiği bir şeydir.
İnsanların, ortalama olarak yaşamlarının üçte biri uyku ile geçmektedir. Hayatın bu önemli etkinliğini bebeklik döneminde dış şartlar ile uyumlu bir duruma ulaştırmak için sistemli bir çaba gerekmektedir.
Yeni doğan bebekler için, uyku önemli bir iç stres kaynağıdır. Çünkü hayatın ilk yılında uyku, bebeğin genetik kalıpları ile içinde yaşayacağı çevrenin kültürel ve sosyal özelliklerine göre ebeveyninin bilgi ve becerisi ölçüsünde düzenlenir.